Ik doe chill deze zomer stond er op mijn website.
Niet omdat ik toch nergens naar toe kan vanwege alle coronaperikelen (wat natuurlijk ook zo is, maar dat went eigenlijk best snel) en ook niet omdat ik ff niks wil doen (ik weet niet eens wat dat is… niks-doen…) maar omdat ik gewoon hartstikke zin heb om even pas op de plaats te maken, te onderzoeken waar ik ben beland op mijn levenspad dwars door deze coronacrisis heen en een enorme flow in werk dat mijn hart sneller doet kloppen. Omdat ik wil laten opborrelen welke route ik in de nabije toekomst eens zou kunnen exploreren en omdat ik gewoon af en toe even stom voor me uit wil zitten staren zonder dat er van alles moet.
En nee joh, dat soort dingen kan helemaal niet tussendoor, want tussendoor doe ik al de was, de cv ketel op stoom houden, de bandenwissel van de auto, het tuinonderhoud, mantelzorg, het levend houden van mijn sociale contacten, de boodschappen, iedere dag een vers potje eten koken, sporten, mediteren, goede gesprekken voeren met anderen en mezelf… van die dingen.
Daarom heb ik ruimte gemaakt en een fijn coachingstraject afgesproken met Alien Verhoef van Studio Mattias*, bij wie ik ooit (20 jaar geleden???) de opleiding creatieve loopbaancoaching & -counselling heb gevolgd. Ik heb ruimte gemaakt om 6 vrijdagochtenden het helemaal alleen over mezelf te mogen hebben en om met behulp van creatieve oefeningen en ‘gesprekken van hart tot hart’ weer even scherp te stellen op mijn eigen essentie.
Daarom ook heb ik mijn agenda geblokt rondom mijn vaste bezigheden en tijd gemaakt om weer eens mijn atelier in te duiken*, ad random wat te schrijven, door het bos te wandelen, een boekje te lezen, te luieren in de hangmat en af en toe eens een hele dag helemaal te mogen doen waar ik op dát moment zin in heb (en misschien is dát dan wel eens een keertje ‘niks’).
Maar, alsof de voorzienigheid mij toch niet helemaal vertrouwt in dit voornemen van chill en introspectie, word ik uit het niets gedwongen tot rust vanwege een zich plots manifesterend fysiek mankement, dat volgens anderen meer aandacht nodig had dan ik het wilde geven en waarvoor onderzoek en behandeling vereist blijkt. In het ziekenhuis nog wel.
Nou, nou, die had ik niet zien aankomen hoor. En nope, die past ook eigenlijk helemaal niet in dat plaatje van zelf gekozen rust (zelluf gekozen toch?). Maar ja, zo gaat dat met zenmeesters, weet ik.
Echte zenmeesters dienen zich aan zonder dat je er om gevraagd hebt.
Net als ooit die bromvlieg die zich op mijn wang posteerde tijdens een sesshin* toen ik met een grote groep mensen in een kring zat terwijl ik me afvroeg of ik het echt zou sjeffen om 25 hele minuten stil op een kussentje te kunnen zitten. Alsof dat niet al genoeg was nam die vlieg plaats op mijn gelaat om niet meer te vertrekken, maar wel te kriebelen. Enorm.te.kriebelen.
Zo is dit dus blijkbaar mijn echte heuse en superieuze oefening in how to be chill deze zomer, maar dan echt. Als in zen. Met mijn aandacht erbij.
Ik ga het sjeffen. 👊🏻
©2020 SandraMEJacobs
saniszen 