Sinds ik vorige maand omviel omdat ik zo moe was (en bleef) heb ik, uiteraard, veel nagedacht. Ook over of ik misschien tóch last heb van het alleen wonen en bijvoorbeeld misschien tóch eenzaam ben. Of ik daarvan zo moe ben geworden dat ik niet meer goed kon nadenken en mijn werk even niet full pull kan uitvoeren. Want ik dacht niet dat ik eenzaam was, maar misschien was ik dat stiekem toch wel?
Afgelopen maanden heb ik het alleen wonen niet als probleem ervaren en dus leek dit me ook geen reden voor mijn omval, maar ja, klopte dat wel? Klopte het wel dat het geen probleem voor me was? En als dat zo was, klopte dát dan wel? Dat is me eigenlijk nog meer gaan bezighouden dan de vraag zelf. Of het wel klopt dat ik het niet als probleem ervaar dat ik alleen woon in deze nieuwe werkelijkheid van sociale distantie.
Ik kan tenslotte tegen niemand aankruipen, niet knuffelen, laat staan zoenen of een lekker potje vrijen en dus moet ik wel last hebben van huidhonger en ander ongemak.
Mensen zeggen ook maar steeds dat het wel heel zwaar voor me is zo alleen en laatst zei iemand zelfs dat ze diep respect voor me heeft dat ik het in mijn eentje moet zien te rooien. Ze vragen niet of ik het als zwaar ervaar. Ze constateren dat het zwaar is. Ook voor mij. Het moet wel zwaar zijn. Zo lijkt het.
Ik denk dan: “Maar lieve mensen, ik woon het grootste deel van mijn volwassen leven alleen. Ik sjef het al jaren in mijn eentje. What’s the difference?“
En ja, different is het natuurlijk.
Niet alleen voor mij, maar voor iedereen.
Toch?
Normaliter (ofwel ‘vroegah’) ging ik er op uit, naar mijn werk, naar vrienden, vriendinnen, ik ontmoette mensen in de trein, bij de supermarkt, op het terras. Ik zat met de hele familie aan rijkelijk gedekte tafels, we deden een spelletje sjoelen na het diner, buitelden over elkaar heen in de keuken op een verjaardag. Mijn tantezeggers kwamen logeren. Ik deed aan filesjansen en beleefde avonturen onderweg naar waar dan ook. Ik reisde de wereld over (in mijn eentje) om te ontdekken of om te schrijven of om te schrijven tijdens het ontdekken en andersom. Ik zoog nieuwe ervaringen op, danste in het maanlicht op witte zandstranden, liet me door woestijnen leiden bij ondergaande zon en warmde mijn handen bij speciaal voor mij gemaakte vuurtjes. Ik was op feestjes van vrienden, vriendinnen en hun kinderen, waarbij ik soort van bij de familie hoor en iedereen ken en net zo makkelijk een kleintje uit bed haal als ik dat hoor huilen als een kop koffie maak voor een late binnenstapper als de rest ff druk is met andere dingen.
Die dingen doe ik allemaal even niet.
Niet alleen ik niet, maar niemand niet.
Toch?
Normaliter was ik dit jaar iedere maand iets leuks met mezelf gaan doen. Omdat ik het jaar hiervoor zo hard heb gewerkt, aan mijn boek, mijn bedrijf, naast mijn baan. Omdat ik vorig jaar zo weinig aan ‘uitjes’ had gedaan en dat miste. Ik had concerten uitstaan, dansfeesten, drumweekenden. En ik zou gaan pieken op podia met inspiratietalks en workshops geven en zelfs als docent aan de bak. Allemaal naar aanleiding van mijn boek* en dat was het plan geweest. Ik was begonnen met djembé spelen en zou deze maand in Afrika zijn en doorreizen naar de Verenigde Staten… of in omgekeerde volgorde…
Twee keer heb ik iets met mezelf ondernomen dit jaar. 3 Lessen op mijn nieuwe cursus heb ik gevolgd. Eén keer ben ik uit eten geweest met een date. Geen een avond ben ik gaan dansen. Geen enkele keer heb ik in de file kunnen sjansen.
Dus ja, vet balen.
Dat is het.
Maar, echt, iedere keer als ik het gevoel rustig laat opborrelen over de vraag of ik last heb van het alleen wonen is het antwoord ‘nee’. Nu niet, in het leven voor Corona niet en in het leven na Corona waarschijnlijk ook niet. Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk om alleen te wonen. Ook nu en als ik sommige verhalen hoor of lees over hoe het met mensen gaat die een huis delen, soms zelfs juíst nu.
Daar ga ik het maar eens bij laten een volgende keer als iemand mijn alleen wonen als reden opgeeft voor hoe ik me voel. Ik neem me voor de vraag te laten liggen. Misschien praat degene die denkt dat ie tegen mij praat namelijk wel eigenlijk tegen zichzelf? Misschien zou hij of zij het zelf wel heel eng vinden om alleen te wonen en alles zelf te moeten zien sjeffen? Met of zonder Corona.
Ga ik ondertussen door met waar ik mee bezig was: doen wat wel kan en dat is echt heel veel hoor als je een heel huis voor jezelf alleen hebt. 😉
©2020 SandraMEJacobs
saniszen 