Nog steeds doen we online Zazen. De laatste tijd onder de bezielende begeleiding van Robert. Supertof, want Robert is fijn, heet iedereen persoonlijk welkom, ‘tovert’ altijd de hartsutra op het scherm en sluit vaak af met een mooie quote van Rumi*, die we dan mee kunnen nemen op onze dag. En ach, vaste rituelen zijn gewoon fijn. Hoe meer vaste rituelen hoe minder keuzestress, aanpassingsproblemen of veranderingszenuwen. Lekker chill dus en heel zen, want dan kun je je aandacht richten op wat er echt toe doet.
Aan het eind van iedere meeting krijg ik van de provider steevast de vraag hoe ‘het gesprek’ was. Vaak gaat het gewoon heel vlotjes met deze app, dus dat laat ik ze dan ook weten. Wel moet ik altijd een beetje lachen om die vraag, want we praten dus helemaal niet. We zijn hooguit ‘in gesprek’ met onszelf. We zingen die hartsutra en daarna zijn we stil met zijn allen. 25 Minuten lang. Totdat Robert met twee tingels op de klankschaal laat weten dat het tijd is.
En dát laatste liep in ‘het gesprek’ gister niet helemaal vlotjes.
Wat er gebeurde…
Vrij snel nadat de meditatie was gestart zag ik in mijn ooghoek het beeld verspringen op mijn telefoontje en flitste de melding voorbij dat Robert het gesprek had verlaten. Dat is niet volgens ritueel, want normaliter blijft Robert online en zie ik, als ik me even laat afleiden en probeer de tijd te checken door op mijn telefoontje te kijken (ja joh, 25 minuten stilzitten is écht wel een uitdaging voor mij hoor), het beeld van een Robert in meditatiehouding op zijn kussentje in zijn meditatiehoekje. Nu was Robert weg en had een zomaar mede-zen-meditant zijn plaats in het beeld ingenomen.
Deze zenmeditant is geoefender dan ik, want bleef doen wat ze deed: stil zitten op dat kussentje en mediteren. Ik vermoed dat zij niet wist dat ze in beeld was en ja, als het goed is, had verder ook niemand dit gemerkt, behalve ik dus.
Ik bracht mijn aandacht weer terug naar wat ik aan het doen was: stil zitten op dat kussentje en mediteren. Ik liet mijn gedachten voor wat ze waren en ik heb de rest van de zit echt heel hard moeten werken om dat te blijven doen, want… stel je voor dat Robert helemaal niet meer zou terugkomen vandaag, morgen niet, nooit niet! Stel dat wij allemaal de tijd zouden vergeten, vandaag, morgen, voor altijd! Stel dat er niemand ooit nog die twee tingels op die klankschaal zou geven! Dan zouden we voor eeuwig op dat kussentje zitten mediteren!!! 😲
Vandaag was Robert er weer.
Gelukkig.
ps. voor wie bang is dat Robert er weer vandoor gaat: je kunt natuurlijk ook best zelf je wekkertje zetten.
psps. dit verhaal is opgenomen in mijn boek ‘O, dus dát is Wmo!’ – digitale Wmo verhalen, dat ik schreef ten tijde van de coronapandemie.
©2021 SandraMEJacobs
saniszen 