De eerste keer dat ik een sesshin deed was ik net begonnen met zenmeditatie. Ik deed een beginnerscursus, omdat ik wilde proberen mezelf een beetje tot rust te manen. Ik kon enorm in de fik vliegen als ik vond dat mij onrecht werd gedaan en snapte niet waar dat vandaan kwam. Ik ben een doorgewinterde analytica met een groot zelfreflecterend vermogen en ik wist dat ik dáár dus geen antwoorden meer zou vinden, maar mogelijk op dieper gevoelsniveau wel. Dat bleek te kloppen. De eerste week dat ik begon met mediteren heb ik 3 dagen achter elkaar zitten huilen. Ik ontdekte dat ik een soort van dubbele Calzone, je weet wel zo’n dubbelgevouwen pizza, had gebakken bovenop het stuwmeer van verdriet. Iedere keer als ik in dat verdriet geraakt werd verdedigde ik mij als een ninja. Omdat verdriet maar niet te hoeven voelen.

De eerste sesshin was zwaar. Echt freaking zwaar. Mijn gedachten werden niet rustig, mijn lijf deed zeer van het zitten en continu maakten mijn ingewanden zo’n hels kabaal dat ik dacht dat iedereen last van me had. De eerste avond zittend op dat kussentje in die grote ruimte met al die mensen die veel stiller leken te kunnen zijn dan ik dacht ik dat er ‘straks’ iemand zou komen om mij te vertellen dat ik maar beter naar huis kon gaan. Dat het niks voor mij was. Dat ik de anderen afleidde met mijn gerommel en geborrel.

Om diepte in de sesshin te vinden zorg je dat je jezelf, maar ook elkaar zo min mogelijk afleidt. We lopen allemaal in het zwart, dragen geen make up, parfum of sieraden, hebben binnen pantoffels aan en in de zendo (meditatieruimte) lopen we op sokken en als we ons verplaatsen naar waar dan ook, dan doen we dat stilletjes met onze handen voor ons lichaam. We praten niet met elkaar en alle ceremonies, rituelen, buigingen en voorschriften zijn bedoeld om zoveel mogelijk harmonie te scheppen.

Dat ik daar maar niet gewoon lekker stil op dat kussentje kon zitten, maar ongewild lawaai maakte, ervoer ik als dat ik een enorme stoorzender was. Het voelde alsof ik er niet bij mocht zijn. Ik voelde zelfs diep in mijn binnenste dat ik geloofde dat ik er helemaal niet mocht zijn. Hier niet. Nergens niet. Die gedachte maakte me heel verdrietig en ik besloot dat ik die maar eens moest gaan onderzoeken. Het voelde namelijk alsof ik een kern begon te raken. Een soort wijsheid die me verder zou kunnen brengen. Ik vond het superspannend, maar kan achteraf zeggen dat het mijn life changer is geweest. In dat eerste weekend ontdekte ik namelijk mijn ‘oerbubbel’ en opeens snapte ik hoe het zat met die dubbele Calzone. 

Onze overtuigingen worden wel ‘bubbels’ genoemd binnen de zen. Een bubbel is iets wat onverwacht op komt zetten en je stuurt in wat je doet, zonder dat je je daar bewust van bent. We duwen de bubbels weg, proberen ze onder water te houden en moeten altijd blijven duwen omdat ze anders omhoog drijven. Als je even niet oplet plopt de bubbel op en hopla, je reageert vanuit oud zeer in plaats van puur en alleen op de situatie die er dan is. We barsten van de bubbels. Sommige zijn groter, andere kleiner, maar overtuigingen ontwikkelen we allemaal waarmee we onze eigen bubbels creëren. Zo’n oerbubbel is een soort van grondovertuiging die je over jezelf hebt. Zo eentje die je meeneemt in alles wat je doet. Oersterk en vaak ook oervervelend…

Het leverde een interessante tocht op door de diepe gewelven van mijn gevoelsleven en heeft me uiteindelijk de vrijheid gegeven waarnaar ik al zo lang op zoek was.

Wat mijn oerbubbel was? Ergens had zich bij mij de overtuiging vastgezet dat ik teveel was, dat ik er niet mocht zijn. Ik had ergens in mijn leven het idee ontwikkeld dat ik misschien wel helemaal niet geboren had moeten worden. Dat ik mijn plekje moest verdienen nu ik er wel was. Dat ik niet zomaar bestaansrecht had. Dat ik daar wel iets voor moest doen dus.

Toch wist ik ook dat het niet klopte wat ik dacht. Want waarom zou de hele wereld bestaansrecht hebben (iets wat ik echt vind) en ik niet?

Toen ik daar op dat matje ontdekte dat ik er eigenlijk van overtuigd was dat ik er niet mocht zijn vielen alle puzzelstukjes op hun plek. En nee, ik ben nu niet opeens los van die bubbel. Als gezegd zitten overtuigingen diep geworteld. Maar dat geeft niet. Ik heb die bubbel door. Ik heb mezelf door. En ik ben inmiddels bedreven in het toepassen van de 1,2,3 stappen om me uit die bubbel te bewegen, dus het wordt nooit meer echt gedoe.

Wat die stappen zijn?
De eerste stap is (h)erkennen dat je ergens door geraakt wordt. Er gebeurt iets. Dat doet iets met je. Catch dat.
De tweede stap is weten wat daaronder zit., waarom je geraakt wordt.  Unravel dat.
De derde stap is jezelf Turnen naar waar je verder kunt. Hands on the wheel. Jij bent eindbaas.

Het is echt niks meer dan dat, maar zeker ook niks minder en ik kan je zeggen dat dát echt SUPERFUN TIME is als je jezelf en je bubbels doorziet.

XS♥

©2021 SandraMEJacobs